Kavelkoorts

The Dutch dream? Welstandsvrij een huis bouwen met tuin dichtbij Centraal station in Amsterdam. Alleen zijn er slechts 19 kavels en drie keer zoveel geïnteresseerden. En wat gebeurt er bij schaarste? De ‘pleuris’ breekt uit.

Mijn man en ik willen net als 39 andere koppels of gezinnen één van de bouwkavels bemachtigen op Amsterdam Noord. De inschrijfdatum is morgen en de kavels zijn zo gewild dat er al ruim twee weken mensen in de rij staan! En in de rij staan moet je letterlijk nemen. Sinds afgelopen zaterdag slapen mijn man en ik in een geleende vintage camper op een parkeerterrein in de buurt van het inschrijfloket.

Om onze plaats op de voor-inschrijf-lijst (19de plaats en er zijn maar 19 kavels) te behouden,  moeten we ter plaatse blijven. Gaan we tegelijkertijd ergens heen en merken onze buren dat, dan zijn we onze plek in de rij kwijt.

Eergisteren gebeurde dat met de nummer 12, bemand door twee Israëlische tweelingbroers en een Duitse vriend van hen. Ze waren twee dagen op rij naar hun lessen gegaan op de Rietveldacademie en dat was ontdekt. Een heel aantal kampeerders die achter in de rij hadden moeten aanschuiven, roken hun kans en eisten een spoedberaad.

Dat beraad kwam er. In joggings en dikke truien verzamelden we op het parkeerterrein. Een groep mensen die elkaar tot dan toe niet kenden, maar nu al dagen hun behoeften doen in dezelfde dixie. De massa verwachtte daadkracht van de niet-democratisch verkozen leiders. Op hun bedrukte gezichten las ik dat zij hier niet op zaten te wachten.

De Groep (de hele verzameling zelfbouwers) besliste dat de eerste elf nummers beslissingsgerechtigd zijn en wij, de restcategorie, trokken ons terug. Zij mocht beslissen over het lot van drie jongens die er niet waren. Een klein kwartier later viel de beslissing: de jongens lagen eruit!

De rust keerde terug. Totdat de jongens ‘thuiskwamen’ en het nieuws vernamen. Zij waren het er natuurlijk helemaal niet mee eens, maar ze hielden het hoofd koel en eisten de kans om verhaal te brengen. Die kans kregen ze. Gisteren stonden we opnieuw verzameld op Ons Terrein. De jongens glimlachten dapper, maar ik zag hun handen beven. Om hen heen mensen met barse gezichten en gekruiste armen.

De conflictdynamiek die daarop ontstond, het lot van de jongens en ‘onze’ rol krijgen jullie maandag van me. De camper roept! Morgen D-day. Ook bij mij heeft de kavelkoorts genadeloos toegeslagen.

5 antwoorden
  1. Frakkie
    Frakkie zegt:

    Wow, wat spannend. Toch een heel proces waar “beschaving” een belangrijke rol in speelt. En zijn ze beschaafd?

    Liefs,

    Frakkie

    Beantwoorden
  2. Louise Dancet
    Louise Dancet zegt:

    Hi Frakkie, dankjewel voor je reactie!
    Het is fascinerend hoe op die parking een micro-maatschappij is ontstaan, waarin mensen samenwerken zolang hun eigen belang daarbij wordt gediend. Uiteindelijk verliep het relatief beschaafd, maar je kan zeker zeggen dat we elkaar echt hebben leren kennen.
    Mij deed het conflict en ‘krijgsberaad’ denken aan Lord of the flies een boek dat ik in de middelbare school heb ‘moeten’ lezen.

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Laat een reactie achter op Frakkie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *