Als personal space onverzoenbaar blijkt

Niet alleen taal, maar ook lichaamstaal en het gebruik van personal space bepaalt je comfort zone. Die comfort zone heeft een impact op de relaties die we bouwen en dus ook op de duurzaamheid van die relaties en de conflicten die kunnen ontstaan.  

In het kader van een interviewreeks over interculturele conflicten spreek ik een Spaanse jonge vrouw die als verpleegster werkt in een ziekenhuis in Amsterdam Oost. Ze is hier nog maar een jaar. Op het einde van het interview vraag ik haar wat ze het meest mist in Nederland? Haar antwoord komt even snel als haar brede, droeve glimlach:

ʿMensen mogen aanraken! Ik weet dat Nederlanders het opdringerig vinden als ik tijdens een gesprek hun arm of schouder aanraak, en ik let er voortdurend op dat niet te doen, maar ik weet nog altijd niet waar ik mijn handen moet latenʾ.

Liefst wil ze de collega met wie ze het goed kan vinden, haar patiënten en nieuwe kennissen mogen aanraken. Ik had het antwoord op deze vraag niet kunnen raden, maar begrijp haar wel. In Nederland kan je kortbij komen in je taalgebruik, maar niet in gebaren of aanrakingen. In haar blik zie ik nu pas hoe pijnlijk dat kan zijn.

Richard D. Lewis beschrijft treffend de verschillen in personal space tussen Spanje en Nederland (bron: When cultures collide):

ʿYou need to talk to Spaniards with a twinkle in your eye. Their distance of comfort is much closer than that of most Europeans and they like both physical and eye contactʾ.

ʿIn the Netherlands, as far as personal space is concerned, formal contacts and strangers are kept outside of 1.1 meter radius space bubble. Physical contact is not welcomed and body language is limitedʾ.

Het contrast kan niet groter zijn!

Hoewel ik ook van aanrakingen houd, geloof ik dat ik zonder ze kan. Ik ben geen Spaanse en ik ben al langer in Nederland. Misschien wel zo lang al dat ik vergeten ben dat ik van nature uit een enorme aanraker ben.

Een donderdagavond weken na het interview zit ik met een goede Nederlandse vriendin in een kroeg in hartje Amsterdam. We zitten aan het raam bij te praten wanneer ik mijn Franse buurvrouw zie langslopen. Ze is nieuw in de buurt, maar zodra ze me ziet, komt ze enthousiast binnenlopen. Zodra ze – erg dichtbij – naast me staat, valt het me op hoeveel meer we elkaar aanraken en oogcontact maken in die vijf minuten dan in het hele vorige uur met mijn Nederlandse vriendin.

En even ben ik weer in Brussel waar handtastelijk zijn een heerlijke uiting van vriendschap is. Ik kan best zonder, maar wil ik dat wel?

2 antwoorden
  1. Nike Free 3.0 Pink
    Nike Free 3.0 Pink zegt:

    Hello very nice blog!! Man .. Excellent .. Amazing .. I will bookmark your site and take the feeds also?I’m happy to seek out a lot of helpful info right here in the publish, we’d like work out more strategies in this regard, thanks for sharing. . . . . .

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *